در این مرحله از سلسله دروس، بعد از شناخت خدا و اوصاف او، پای انسان ـ به عنوان مهم‌ترین آفریده‌ی خدا در نظر ما انسان‌ها ـ به میان می‌آید و تبیین می‌شود که او ـ علی‌رغم آن‌چه ماده‌گرایان می‌گویند ـ محصور در عالم ماده نیست و ساحتی فرامادی دارد. ساحت فرامادی انسان در مقایسه با ساحت مادی، اصیل است و قوام‌بخش انسانیت او است. انسان سرشتی خاص دارد که در پرتو آن از شناخت‌ها و گرایش‌ها و توانایی‌هایی ذاتی و غیراکتسابی برخوردار است. همین امور فطری هستند که مسیر تکامل او را میسّر و حیاتش را معنادار می‌کنند. نفس مجرد انسانی در عین ارتباط با بدن، از آن مستغنی است و می‌تواند بعد از مفارقت از بدن (مرگ)، به حیات خود ادامه دهد؛ بلکه حیات بعد از مرگ برای او امری ضروری است.

انسان برای رسیدن به بی‌نهایت آفریده شده است؛ یعنی حداکثر تقرب به کمال نامتناهی (خدا). او برای نیل به این سعادت حقیقی، علاوه بر راه‌های عادی شناخت (تعقل، شهود، و احساس)، نیازمند راهی فراعادی به نام وحی است. ضرورت وحی نیز ضرورت نبوت و معجزه و عصمت را در پی دارد؛ بنابراین سعادت حقیقی انسان جز در پرتو تعالیم دین راستین (اسلام) حاصل نمی‌شود.

این‌ها آموزه‌هایی هستند که در این کتاب با روش عقلی تبیین می‌شوند و به اثبات می‌رسند.

سرفصل‌های این کتاب عبارتند از:

• کليات
• ساحت‌های وجودی انسان
• سرشت انسان
• حیات انسان پس از مرگ
• هدف آفرینش انسان
• نیاز انسان به راه سعادت و هدایت الهی
• آخرین هدایت الهی
• جامعیت و جاودانگی اسلام
• امامت